„Wychowanie do szczęścia”

Majewska-Opiełka Iwona: Wychowanie do szczęścia. Poznań: Rebis, 2010

Szczęście to jedno z największych, jeśli nie największe dobro, do którego dąży człowiek. Szczęścia doświadcza już człowiek okresu dziecięctwa. Stąd panuje przekonanie, iż szczęśliwe dzieciństwo daje gwarancję prawidłowego kształtowania osobowości oraz przygotowanie młodego pokolenia do życia w społeczeństwie. Za wychowanie odpowiedzialni są rodzice, nauczyciele i wychowawcy.

Autorka książki Iwona Majewska-Opiełka jest psychologiem, konsultantką i trenerką; pracuje w Polsce, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. „Wychowanie do szczęścia” to książka o wychowaniu dzieci. To poradnik jakich na rynku księgarskim jest wiele; jednakże wyróżnia go, jak pisze autorka, iż „jest o tym, jak pomóc sobie zająć się sobą w kontekście dobra dzieci”. Bowiem tylko „szczęśliwi ludzie mogą wychowywać szczęśliwe dzieci”.

Publikacja składa się z kilkunastu rozdziałów. Najistotniejszy z nich to „Aha, można jeszcze raz – inaczej, lepiej”. Autorka namawia nas by nie koncentrować się na popełnianych w życiu błędach, a spróbować jeszcze raz zmienić sposób myślenia oraz postępowania. Tylko zmiana zachowania może wywołać zadziwienie „Dlaczego nie pomyślałem o tym wcześniej”, „Miałeś rację”, … . A poprzedza je zawołanie „aha”, które jest tożsame z akceptacją nowego punktu widzenia rzeczywistości.

I tak drobnymi krokami autorka I. Majewska-Opiełka, mówi iż zaczęła doskonalić swój charakter, stawać się lepszym i szczęśliwszym człowiekiem, a tym samym matką. Tego życzy czytelnikom – rodzicom, nauczycielom, i odsyła do pozostałych rozdziałów, gdzie stara się dostarczyć jak najwięcej zjawisk „aha”.

W części dotyczącej szkoły Autorka twierdzi, iż w szkole polskiej ciągle uczy się przedmiotów, a nie uczniów; częściej „hoduje’ niż wychowuje. Jednak kształcenie i wychowanie  to nade wszystko właściwi ludzie, szanowani, kochani, wzory osobowe. To liderzy mający wizję i misję, które pomimo trudności przestrzegają. Nauczyciele – liderzy wierząc w człowieka i jego możliwości zachęcają do wysiłku, wzbudzają entuzjazm; gdy pojawi się problem szukają rozwiązania, a nie winnych.

W wychowaniu istotną rolę odgrywa też podświadomość. Zważajmy na to co mówią dzieci, kontrolujmy nasze własne wypowiedzi! Użyty bowiem język zapada w podświadomość, czym wpływa na działanie, zachowanie. Podobnie w podświadomość zapadają obrazy, sceny z życia. Zważajmy na to co pozwalamy oglądać dzieciom! Dlatego też tak ważne jest właściwe programowanie wychowania dzieci.

Poczucie własnej wartości to kolejna cecha bycia przewodnikiem w grupie, bycia dobrym rodzicem, nauczycielem. Dziś zauważamy powrót do indywidualnej pracy nad odbudowywaniem autorytetu. Zrezygnowanie z własnego „nie” to uszanowanie dziecięcego „nie”. W wychowaniu dziecka do szczęścia nieoceniona jest również rola miłości. Kobieta – matka kochana jest szczęśliwa, czym łatwiej wychowuje szczęśliwe dziecko. Ale miłość wymaga aktywności, dokonywania wyborów, odpowiedzialności. Rodzica, nauczyciela  winno cechować również pozytywne myślenie, umiejętność prowadzenia „prawdziwej” rozmowy. W ostatnim przypadku słuchanie jest ważniejsze niż mówienie, pozwala bowiem poznać drugiego człowieka.

Publikacja napisana jest w sposób zrozumiały i przystępny. Poparta jest wieloma przykładami. Każdy rozdział kończy się wskazówkami – propozycjami ćwiczeń „warto zrobić”. Naprawdę warto przeczytać. „Aha, dlaczego nie pomyślałem o tym wcześniej”.

Danuta Józefowicz

Biblioteka Pedagogiczna w Dąbrowie Tarnowskiej