TARNOWSKIE RATOWANIE POLSKIEGO HONORU
W sobotę 7 grudnia zawiązał się w Tarnowie Społeczny Komitet Obchodów 14 czerwca.
Przedstawiciele kilkudziesięciu organizacji i środowisk z kraju i ze świata a także parlamentarzyści, samorządowcy i dyrektorzy kilku instytucji publicznych zastanawiali się w tarnowskim starostwie jak doprowadzić do trwałego podniesienia rangi i upowszechnienia obchodów święta państwowego ustanowionego w rocznicę pierwszego transportu więźniów do KL Auschwitz.
Członkowie Komitetu skupili się wokół osoby Barbary Wojnarowskiej Gautier, byłej więźniarki KL Auschwitz nr 83638 – uczestniczki o dzień wcześniejszego spotkania z kanclerz Angelą Merkel na terenie byłego obozu – i jej Stowarzyszenia „Prawo do Prawdy”. Do Tarnowa owi strażnicy pamięci o polskich ofiarach niemieckich zbrodni zaproszeni zostali przez Ryszarda Lisa z Towarzystwa Opieki Nad Oświęcimiem i Piotra Dziżę, organizatora Festiwalu Niepodległości.
W trakcie obrad przypominano, że mimo 13-letniej już historii Narodowego Dnia Pamięci o Ofiarach Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych i Obozów Zagłady (przymiotnik „niemiecki” został dodany zaledwie 4 lata temu) ranga tych obchodów jest nadal niska, czego dowodami są: brak na uroczystościach w Tarnowie i Oświęcimiu głowy państwa, brak oprawy i promocji porównywalnej z obchodami np. 1 marca, czy 1 sierpnia a także piętrzące się dla uczestników rocznicowej ceremonii przeszkody ze strony dyrekcji Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau.
Uczestnicy założycielskiego zjazdu sformułowali pod adresem władz państwa i władz Muzeum kilka konkretnych postulatów, wiążących się z tymi smutnymi obserwacjami.
Z goryczą wypominano decydentom, że nie wykorzystują potencjału tkwiącego w dacie 14 czerwca do odpierania fali publikacji fałszujących rolę Polski i Polaków w drugiej wojnie światowej.
„Nie przestaniemy przypominać, że KL Auschwitz (…) został stworzony przez Niemców dla Polaków. Polacy byli pierwszymi ofiarami tego obozu, przez pierwsze dwa lata stanowiąc tu zdecydowaną większość przetrzymywanych i mordowanych. (…) Żadne inne państwo i społeczeństwo nie poniosło w czasie II wojny światowej takich strat procentowych w ludności, jak Polska” – czytamy w przyjętym przez członków- założycieli Komitetu dokumencie, który z inicjatywy Agnieszki Wolskiej z Polskiego Towarzystwa Historycznego w Niemczech nazwano „Deklaracją Tarnowską”.
Uczestnicy spotkania podkreślali przy tym misję Tarnowa, wynikającą z jego historycznego dziedzictwa. W tym kontekście umieszczono nie tylko więźniów pierwszego transportu, ale także ofiary wybuchu bomby podłożonej na tarnowskim dworcu przez niemieckich dywersantów już 28 sierpnia 1939 r. – pierwsze ofiary czasu wojny.
Wśród omawianych na zjeździe propozycji, które miałyby już w przyszłym – jubileuszowym – roku uzupełnić program obchodów rocznicy 14 czerwca 1940 r., zwracając na nie uwagę całej Polski i nie tylko, są m.in. spektakularne widowisko multimedialne na tarnowskim Rynku zakończone koncertem jednego z najwybitniejszych światowych śpiewaków operowych, inauguracja wieloletniego projektu edukacyjno-badawczo-filmowego „Pierwsze Numery”, upamiętniającego 728 więźniów pierwszego transportu a także rajd 728 motocyklistów, sztafeta 728 biegaczy i Marsz Pamięci z udziałem m.in. 728 głównie młodych mężczyzn, z których każdy ma wejść w rolę konkretnego uczestnika pierwszego transportu. Jest także idea organizacji „Pociągu Pamięci” z Tarnowa do Oświęcimia, konkretne pomysły na unikalne, pionierskie publikacje, projekty internetowe a także pomysł zagospodarowania na Muzeum I Transportu zachowanego, choć niszczejącego, historycznego wagonu, którym jechali do obozu polscy więźniowie 80 lat temu.
Z uczestnikami zjazdu spotkali się także tarnowscy parlamentarzyści, dyrektor krakowskiego oddziału IPN, szef delegatury małopolskiego kuratorium w Tarnowie i przedstawiciel Urzędu Miasta Tarnowa. Wszyscy zgodnie zadeklarowali poparcie dla starań zawiązanego Komitetu w imieniu własnym i reprezentowanej przez siebie instytucji. Senator prof. Włodzimierz Bernacki i poseł Piotr Sak obiecali zawiązanie specjalnego zespołu parlamentarnego ds. obchodów 80. Rocznicy Pierwszego Transportu do KL Auschwitz już na najbliższym posiedzeniu Sejmu i Senatu.
To będzie pierwszy, ponadlokalny owoc sobotniego zjazdu w Tarnowie.
(pd)
*************************************************************************************************************
Deklaracja i Apel Społecznego Komitetu Obchodów 14 czerwca
My, Polacy z kraju i zagranicy, ludzie dobrej woli, przywiązani do Prawdy i Pokoju oraz Wiecznej Pamięci o męczennikach i bohaterach zmagań z totalitaryzmem, dołączamy do inicjatorów powołania
Społecznego Komitetu Obchodów Rocznicy Pierwszego Transportu Polskich Więźniów do KL Auschwitz 14 czerwca 1940 r. – Narodowego Dnia Pamięci o Ofiarach Niemieckich Obozów Koncentracyjnych i Obozów Zagłady,
wchodząc w skład tego Komitetu.
Miejsce, w którym powołujemy Komitet nie jest przypadkowe. To miejsce symboliczne, ze swoistą misją, wynikającą wprost ze swojego historycznego dziedzictwa. To z Tarnowa 14 czerwca 1940 r. wyruszył pierwszy transport więźniów do KL Auschwitz, co rozpoczęło tragiczną historię tego największego niemieckiego obozu zagłady. To również w Tarnowie, już 28 sierpnia 1939 r. – w wyniku wybuchu bomby podłożonej przez niemieckich dywersantów na dworcu kolejowym – śmierć poniosło 20 osób. Regularne działania wojenne rozpoczęły się cztery dni później, ale ofiary tego zamachu na pewno nie były ofiarami czasu pokoju.
Będziemy to zawsze podkreślać: pierwsze ofiary wojennej hekatomby rozpętanej przez Niemców to byli Polacy! Żadne inne państwo i społeczeństwo nie poniosło w czasie II wojny światowej takich strat procentowych w ludności, jak Polska.
Nie przestaniemy przypominać, że KL Auschwitz, który stanął na ziemiach podbitych, bezpośrednio włączonych do III Rzeszy, został stworzony przez Niemców dla Polaków. Polacy byli pierwszymi ofiarami tego obozu, przez pierwsze dwa lata stanowiąc tu zdecydowaną większość przetrzymywanych i mordowanych. Polscy obywatele stanowili także większość ofiar tego gigantycznego miejsca zagłady w całym okresie jego funkcjonowania. Podobnie było w przypadku wielu innych obozów koncentracyjnych, utworzonych na terenie III Rzeszy i na okupowanych przez Niemców ziemiach polskich.
Ubolewamy, że fakty te są albo nieznane opinii publicznej, szczególnie tej międzynarodowej, albo w dziwny sposób marginalizowane. Dlatego deklarujemy, że nigdy nie ustaniemy w głoszeniu prawdy o krzywdach wyrządzonych Polakom w II wojnie światowej a także w zabiegach o upamiętnienie polskich męczenników i miejsc ich kaźni.
Jesteśmy wdzięczni byłym polskich więźniom i ich przyjaciołom skupionym w Chrześcijańskim Stowarzyszeniu Rodzin Oświęcimskich, którzy w roku 2006 po wielu latach starań doprowadzili do ustanowienia przez Sejm RP Narodowego Dnia Pamięci o Ofiarach Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych i Obozów Zagłady.
Niestety, z przykrością stwierdzamy, że od czasu jego ustanowienia to ważne państwowe święto nie doczekało się tak spektakularnych i powszechnych obchodów jak inne, podobne, narodowe rocznice, np. 1 marca, 1 sierpnia, czy rocznica powstania w gettcie.
Dowodem niskiej rangi obchodów tego Narodowego Dnia Pamięci jest np. brak obecności głowy państwa na wszystkich dotychczasowych uroczystościach 14 czerwca w Tarnowie i Oświęcimiu.
W ten sposób marnuje się potencjał tej rocznicy, jako naturalnego oręża do odpierania coraz liczniejszych aktów fałszowania historii II wojny światowej, w tym przedstawiania naszego narodu nie jako ofiar niemieckich zbrodni, ale jako ich sprawców lub dobrowolnych pomocników zbrodniarzy.
Z rosnącym niepokojem obserwujemy także coraz to nowe przeszkody, na jakie w godnym przeżywaniu tej rocznicy napotykają polscy patrioci, w tym Rodziny Ofiar – uczestnicy obchodów, odbywających się 14 czerwca na terenie Państwowego Muzeum Auschwitz- Birkenau w Oświęcimiu – miejscu uświęconym krwią i prochami setek tysięcy polskich obywateli.
Biorąc pod uwagę wymienione wyżej okoliczności i realizując testament więźniów I Transportu oraz oczekiwania wielu innych Polaków więzionych w KL Auschwitz i pozostałych niemieckich obozach koncentracyjnych a także innych miejscach męczeństwa naszych rodaków,
apelujemy:
do Prezydenta Rzeczypospolitej i pozostałych najwyższych władz naszego państwa o osobiste uczestnictwo w uroczystościach 80. rocznicy I Transportu do KL Auschwitz w dniach 13 i 14 czerwca 2020 roku oraz w miarę możliwości konsekwentną obecność na obchodach Narodowego Dnia Pamięci o Ofiarach Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych i Obozów Zagłady w Tarnowie i Oświęcimiu także w latach następnych;
do mediów, w tym szczególnie do władz Telewizji Polskiej, o zabezpieczenie bezpośrednich relacji z uroczystości i imprez odbywających się 13 i 14 czerwca w Tarnowie i Oświęcimiu, zaplanowanie odpowiedniej okolicznościowej ramówki w kanałach informacyjnych i tematycznych oraz uczczenie tego Dnia Pamięci umieszczeniem w rogu ekranu na wszystkich kanałach emblematu zawierającego trójkąt z literą „P”, jaki nosili polscy więźniowie;
do wszystkich pozostałych władz państwowych i samorządowych oraz dyrekcji wszystkich instytucji publicznych, w tym ośrodków kultury, szkół i uczelni, o zapewnienie godnej i pełnej oprawy obchodom tego święta oraz zaangażowanie w ich przeżywanie całych społeczności;
domagamy się:
– zapewnienia możliwości zwiedzania obiektów Państwowego Muzeum Auschwitz – Birkenau w Oświęcimiu w dniu 14 czerwca wyłącznie dla uczestników uroczystości rocznicowych, tj. zamknięcia w tym dniu Muzeum dla innych zwiedzających, jak to ma miejsce w przypadku corocznego „Marszu Żywych”,
– powrotu do możliwości sprawowania Mszy Świętej pod Blokiem 11, gdzie odprawiana była ona od zakończenia wojny, zgodnie z wolą byłych polskich więźniów, którzy tworzyli Muzeum KL Auschwitz
– umożliwienia przejścia uczestnikom uroczystości, odbywających się na terenie Muzeum, w Marszu Pamięci z flagami narodowymi na drzewcach,
– umożliwienia odegrania w trakcie głównych uroczystości rocznicowych polskiego hymnu narodowego pod Ścianą Straceń, pod którą zginęło wielu naszych rodaków wznoszących w ostatnich chwilach swojego życia okrzyk „Jeszcze Polska nie zginęła!”.
Jednocześnie deklarujemy naszą pomoc w przeprowadzeniu i uzupełnieniu rocznicowych uroczystości.
Zapewniamy, że uczynimy wszystko, aby przygotowaniom do obchodów i samym obchodom 14 czerwca nadawać możliwie powszechny, masowy i spektakularny, ale i spokojny, refleksyjny, patriotyczny charakter.
Nie ustaniemy w konsekwentnym dążeniu do organizowania takich obchodów, które włączą do ich przeżycia nie tylko społeczności lokalne oraz środowiska bezpośrednio zainteresowane tą tematyką, ale całą wspólnotę narodową, rozchodząc się szerokim echem po całym świecie.
