Przemarsz rekonstruktorów historycznych do Olesna
Tym razem, również w ramach treningu kondycyjnego, grupa rekonstruktorów historycznych wyruszyła spod Wieżycy do kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Oleśnie.
W przeddzień astronomicznej wiosny 14 – kilometrową trasę przemierzyli gospodarze (Poczet Bagiennych), reprezentacja Bractwa Świętego Jakuba w Rzuchowej oraz Joannita z Mielca.
To już trzeci tego typu przemarsz na przestrzeni ostatnich kilku miesięcy. Zaprzyjaźnione ze sobą grupy rekonstruktorów historycznych przebyły równie trudne trasy kondycyjne w krakowskim Lasku Wolskim oraz pielgrzymkę do odporyszowskiego sanktuarium Matki Bożej Zwycięskiej. Pogoda dopisała jak zawsze – chłodny, ale słoneczny dzień weekendowy był wymarzony na realizację kilkunastokilometrowej trasy w obie strony.
W przemarszu do kościoła pod wezwaniem św. Katarzyny w Oleśnie, średniowiecznym pielgrzymom towarzyszyła jak zwykle grupa zbrojnych, zapewniających bezpieczeństwo na trudnej i nieprzewidywalnej trasie. Była to również kolejny raz wyśmienita okazja do treningu kondycyjnego na nowy sezon turniejowy.
Szlak pielgrzymkowy, opracowany i wypróbowany wcześniej przez Wojciecha z Bagien, wiódł przez błotniste trakty oddalone od uczęszczanych dróg i domostw. Sprzyjało to obserwacji budzącej się wiosny, która tego roku przybyła wyjątkowo wcześnie. Na trasie średniowieczni pielgrzymi wypatrzyli sarny, zająca i niezliczoną ilość dzikiego ptactwa.
Mimo wyboru możliwie najbardziej odludnego szlaku, rekonstruktorzy historyczni spotkali również okolicznych mieszkańców i przejezdnych. Napotkani ludzie jak zwykle reagowali sympatycznie na niecodziennych pielgrzymów.
Przejeżdżający ulicą Jagiełły kierowca pytał żartobliwie: „Którędy na Grunwald?”, choć oczywiście miał do czynienia z rekonstruktorami historycznymi odtwarzającymi XIII wiek., a nie XV. Okoliczny rolnik, podążający dłuższą chwilę tuż za pielgrzymką skomentował zaś: „Myślałem, że to idą imigranci, a to jednak Krzyżowcy. A tak teraz będzie wyglądać obrona cywilna”.
Po dotarciu do celu, dzięki uprzejmości proboszcza miejscowej parafii Jana Rybaka, grupa rekonstruktorów historycznych zwiedzała piękny kościół parafialny. Ksiądz proboszcz porywająco i ze szczegółami opowiadał o historii świątyni i parafii.
Ksiądz Jan Rybak wykazał się niezwykłą wiedzą architektoniczną i znawstwem historii sztuki. Z pasją opowiadał o każdym najdrobniejszym szczególe odnowy i wystroju świątyni, której wnętrze w tak pięknym kształcie, parafia zawdzięcza zwłaszcza obecnemu proboszczowi, posiadającemu niezwykły zmysł estetyki.
Z dużym prawdopodobieństwem można powiedzieć, że parafia w Oleśnie powstała już w XIV w., a pierwsza o niej wzmianka datowana jest na 1410 – 1411 r. W 1616 r. spłonął tutejszy drewniany kościół, zaś z XVII w. zachowała się oryginalna barokowa kaplica św. Trójcy, która – jak się przypuszcza – stanowi pozostałość pierwszego murowanego kościoła w Oleśnie.
Olesno zawdzięcza budowę obecnej świątyni księdzu Janowi Drobińskiemu, za którego przyczyną w 1765 r. postawiono tu kościół. W 1909 r. przekształcono go i znacznie rozbudowano. Ówczesną nawę zamieniono na prezbiterium, a wcześniejsze prezbiterium wyburzono, zaś przedsionek zamieniono na zakrystię. Od wschodu dobudowano trzy nawy.
Kościół jest barokowy i neobarokowy. Rokokowy ołtarz główny pochodzi z XVIII w. To nabytek z krakowskiego kościoła św. Szczepana. W centrum ołtarza znajduje się piękny XIX – wieczny obraz św. Katarzyny Aleksandryjskiej, dziewicy i męczennicy.
W ikonografii ta święta, należąca zresztą do grona Czternastu Świętych Wspomożycieli, przedstawiana jest najczęściej z (połamanym) wielkim kołem z nożami. W taki sposób jej wizerunek ujęty został również w herbie gminy Olesno.
W herbie ta, jedna z bardziej znanych świętych kościoła katolickiego, przedstawiona jest na błękitnym polu, w złotej koronie i ze złotym nimbem okalającym głowę, w szatach czerwonych i srebrnych; z nieodłącznymi atrybutami męczeńskiej śmierci: mieczem, gałązką palmową oraz kołem z mieczami.
Dwa boczne ołtarze kościoła w Oleśnie są rokokowe, pozostałe zaś – pochodzące z XX w. – neobarokowe.
W kaplicy Bożego Miłosierdzia znajduje się kopia Całunu Turyńskiego, pierwsza w diecezji tarnowskiej i jedna z, niewiele ponad dwudziestu, tego typu kopii relikwii w całej Polsce.
W drodze powrotnej rekonstruktorzy zorganizowali mini trening walki mieczem. Finiszem imprezy było wspólne ognisko rozpalone już na włościach Bagiennych.
16 kwietnia odbędzie się kolejna impreza wewnętrzna dla rekonstruktorów historycznych, zorganizowana przez Poczet Bagiennych. Na przedpolach Wieżycy odbędzie się drugi w tym roku trening międzydrużynowy.
us
Zdjęcia: Agnieszka Mazgaj, Mateusz Wójcik, Wojciech Solak
